زمان انتظار معلم و مبادرت شاگرد: تحلیل موردی واحد

الگوی غالب در تعاملات کلاسی یک توالی سه بخشی تحت عنوان آی آر اف (irf) (مبادرت معلم، پاسخ شاگرد و بازخورد معلم) می­باشد (سینکلر و کلتهارد، 1975). گرچه این الگو دارای مزایای تعاملی خاصی است، ولی به دلایلی، به ویژه به واسطه­ی ایجاد فرصت مشارکت محدود برای شاگردان (کاسپر، 2001)، مورد انتقاد قرار گرفته است. به همین سبب، کنش جایگزین معطوف به اعتلای مبادرت و عاملیت شاگرد در تعاملات کلاسی از طریق برون رفت از آی آر اف می­باشد. اما وقتی ساختار تعامل معلم محور باشد، آی آر اف کانون تعامل گشته و برون رفت از آن دشوار خواهد بود. مطالعه­ی حاضر به دنبال پاسخی برای دو پرسش تحقیقی می­باشد: اول اینکه شاگردان برای مبادرت و یافتن عاملیت در تعاملات معلم محور به چه چیزی نیاز دارند؟ و دوم، معلمین چگونه می­توانند به شاگردان در رسیدن به این هدف کمک کنند؟ گفتمان­کاوی تعاملات کلاسی یک معلم در خلال مرور تکالیف نشان داد که چگونه به کارگیری زمان انتظار مبسوط به یکی از شاگردان فضای تعاملی لازم را برای مبادرت و طرح پرسش ایجاد کرد. علاوه بر این، استفاده مداوم معلم از زمان انتظار مبسوط پس از مبادرت شاگرد، فرصت را برای سایر شاگردان به منظور مشارکت و مذاکره در تعاملی شاگرد محور‍ پدید آورد. گزیده­هایی از تحلیل داده­های این مطالعه، مدیریت و جهت­دهی یادگیری توسط شاگردان را به تصویر می­کشد.